Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Michelle
Beste Marc
Ik tijfel niet aan je goede bedoelingen. Ik vind het zelfs erg fijn dat je de discussie hier op het prikbord neerzet, want kennelijk weet niet een ieder wat er nu echt aan de hand is. Het is alleen jammer dat dit prikbord maar zeer beperkt bezocht wordt.
Ik denk dat je het met me eens bent dat we de discussie niet voeren in termen van foei, je schamen voor, iets wel of niet durven zeggen, iets wel of niet willen, kortzichtig en dom.
Je reageert niet op mijn bericht van 18 maart.
Nu eerst een vergelijking:
De bevolkingsomvang van Myanmar is bijna dezelfde als de bevolkingsomvang van Thailand.
In buurland Thailand zijn ruim 3.000.000 prostituees. Daar hoor ik niemand over. En zoals ik al opmerkte kunnen wij Nederlanders daar al helemaal niets over zeggen. Prostitutie in Myanmar vind je alleen in Yangon en dan slechts op zeer beperkte schaal.
Als je mijn berichten goed lees dan heb ik geen enkele vergelijking gemaakt tussen Myanmar en Nederland. Ik praat over het wegglijden van NL met een zeer beperkte opsomming van feiten. Dat er kennelijk een dictatuur van beperkte duur voor nodig is om uitwassen in NL te nivelleren en de neuzen weer in de goede richting te krijgen. Dat we eerst ons eigen straatje eens moeten reinigen.
Ongetwijfeld is bekend dat Myanmar tot de ASEAN behoort. In ASEAN wonen meer dan 500 miljoen inwoners. Dat zijn beduidend meer inwoners dan in de EU.
Tussen de leden van de ASEAN vindt regelmatig overleg plaats. De leden zijn oa Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, Singapore en Indonesie.
Er vindt inmiddels ook informeel overleg plaats tussen de USA en Myanmar. Ontstaan vanuit de ASEAN. Tussen EU en Myanmar vindt geen overleg plaats. Dat is bekend van de EU. Wij lopen overal langzaam achteraan, nemen weinig of geen initiatief als het om wereldpolitiek gaat. EU is geen sterke politieke eenheid.
Ook de Chinnezen zijn on speaking terms met Myanmar, drijven gewoon handel.
In die zin ben ik best positief over de nabije toekomst van Myanmar. Er zijn genoeg landen die wel met Myanmar praten en handelen. Toen ik in Myanmar was heb ik nog met een laat ik het zo beschrijven functionaris uit Singapore over de positie van Myanmar in Azie gesproken.
Nu heb je in je bericht van 20 maart een opsomming van feiten weergegeven.
On speaking terms zijn of komen is de ENIGE manier om te komen tot het einde van dit regime. De ervaring leert ook dat op een zeker moment het regime zichzelf opheft. Dat is in de jaren zeventig in Griekenland gebeurd. Met Griekenland bleef de dialoog wel bestaan.
Het Westen, dat zijn dus ook de Nederlanders, hebben volkomen gefaald door Myanmar te gaan boycotten. Dat mogen wij ons aantrekken, mogen we ons zwaar aanrekenen.
Als het regime weg is zijn wij VERPLICHT om die rekening aan de bevolking van Myanmar te betalen.
Als je gaat boycotten dan gooit het regime de poorten dicht, trekt zich terug en heb je er geen enkele invloed meer. Boycot je niet en blijf je handel drijven dan zijn er genoeg (financiele) mogelijkheden om de oppositie te helpen door te intervenieren. Van al die mogelijkheden neem je dan afstand.
Nu moet er dus weer heel omzichtig met het regime gesproken worden en de ervaring leert dat dit in tijd gemeten erg lang duurt.
Omzichtig omdat het regime het Westen niet vertrouwt en omzichtig omdat het Westen geen gezichtsverlies wil lijden. En die lange weg gaat ten koste van het welzijn van de bevolking in Myanmar.
Als ik in een Myanmar-committee zou zitten dan zou ik me er sterk voor maken om de politieke EU te “dwingen” weer met Myanmar te gaan praten. Gezichtsverlies interesseert me geen bal.
Het moet ergens beginnen, dus dan maar in NL en dat kachelt dan door naar de EU.
Dit is de enige manier om onze Myanmar-bevolking te helpen. Al het andere is naar mijn mening zinloos.
Indien Gorbatjov in 1986 de dialoog niet was aangegaan, dan waren de communisten waarschijnlijk nog steeds de baas in oost-europa en de voormalige ussr.
Kijk wat er nu in Iraq gebeurt. De USA komt er niet uit en gaat PRATEN met Syrie en Iran. Vietnam was ook een drama voor de USA en voor de Vietnamese bevolking. Met ruim 2.000.000 doden als gevolg. Kijk naar Noord Korea.
De tijden van wapens gebruiken en boycotten past niet meer in deze tijd. Dat brengt een hoop leed, maar biedt geen enkele oplossing.
Zo langzamerhand wordt de USA zich hiervan bewust. Wanneer wij?
